Amsterdam, de stad waar alles kan. Waar menig toerist de wetten overtreedt. Elke dag de trein van Rotterdam naar Amsterdam. Amsterdam Centraal, nooit rustig. Overal hectiek, toeristen, koffers, fietsen. De stad waar ik studeer. Een stad die ik waardeer.
Een rit met de intercity-direct van Rotterdam via Schiphol, naar Amsterdam Centraal. Ik besluit in de stiltecoupé te gaan zitten. De stiltecoupé waarvan ik weet dat deze niet stil zal zijn. Toeristen snappen de tekst ‘stilte, silence’ op het raam niet.
Er komt een Fransman naast me zitten, met zijn zoontje. Hij leest een dictee voor. Ik versta alles. De Fransman is zich hier niet van bewust. Het is een grappig gesprek. Aandoenlijk. Hij ziet dat ik lach, en vraagt me of ik Frans spreek. We spreken Frans.
Wanneer we bij station Schiphol arriveren, voel ik de drang, de drang om uit te stappen, een vlucht te pakken, weg te gaan. Opnieuw, op reis. De man stapt uit, zwaait gedag.
Ik ben onderweg naar de Universiteit van Amsterdam. Ondanks het geroezemoes in de stiltecoupé, en de weet dat ik vandaag niet in een vliegtuig zal stappen, maar gewoon naar de universiteit zal gaan, voelt het toch alsof ik een beetje op reis ben geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten