Daar staat hij. Ingepakt, volgepropt, dichtgeritst. Klaar voor vertrek. Mijn backpack. Ik zucht, drink mijn laatste slok koffie en sta op. Ben klaar voor vertrek. Ik twijfel, hoor mijn naam door de interkom. Ik slik. Het fluitsignaal klinkt, deuren sluiten. Een verlaten perron. Ik keer mij om. Nog een jaar ...
Oceanen weerspiegelen in mijn ogen. Zand knispert tussen mijn tenen. Liggend in de kabbelende golfjes. Ik grijp om me heen. Het is weg. Alleen ik en alle wateren vol muziek. Overal geweest. De stempels in mijn paspoort vormen het bewijs. Een rugzak vol inspiratie. Denkende, dit is het.
Onzichtbaar zonder spiegel. Onzichtbaar in een menigte. Allemaal hetzelfde. Allemaal anders. Daartussen zweeft zij, een rode barret. Opvallend is ze, zichzelf. In een vreemde stad, spreekt zij een vreemde taal. In haar handen haar herinneringen vastgelegd. De polaroidcamera vult opnieuw een kamer vol beelden. Een inspiratiebron. De fotografie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten